Koester de familiemomenten
Eenenveertigste blog op mijn kanaal Fabikant
Koester de familiemomenten
Deze blog is mijn 41ste blog. Het gaat over
Steffen die op kot gaat.
Steffen zit op kot in Roeselare, efkes rijden van hier. Tot eind dit schooljaar zit hij daar. Hij volgt daar stage in een tuinarchitectenbureau. Hij is thuis van vrijdagavond tot zondagavond. Vanaf zondagavond tot en met vrijdagmiddag is hij op kot. Daar slaapt hij, kookt hij, studeert hij daar. Dit zijn allemaal dingen die ik niet kan. Ik kan bijvoorbeeld wel naar de kunstacademie om beelden te maken, gitaarles te volgen, ik kan lekker thuis chillen en tv kijken.
Hij is midden september begonnen met op kot te verblijven. Ik voelde me 1zaam omdat ik alleen thuis was met ma en pa. Maar tegen de eenzaamheid bestaan er altijd middeltjes! Ik had het lege nest syndroom want het huis stond helemaal op z’n kop doordat Steffen den huis uitvloog. In het begin miste ik hem keihard maar dat gaat over. Nu hij daar al 4 weken verblijft en hij deze morgen hem niet goed voelde miste ik hem nog ietsje meer. Maar dat gaat ook wel weer weggaan.
Ik voelde hetzelfde als in de tijd met Cedric, ik mis het broederschap. Ik heb daar een paar maand last van gehad. Hopelijk gaat dat nu minder lang duren. Ik heb gelukkig mijn bezigheden zoals bloggen, muziek maken, kine en bobath, Kunst, Marcel die komt, gitaarles, dagbesteding bij oranje, netflix series bingewatchen. En het is normaal dat ik Steffen zo hard mis. Gelukkig heb ik genoeg te doen zodat ik er even niet aan moet denken.
Gisteren kwam het
voor dat Marcel nonkel Steffen nonkel tettie noemde. Dus we moesten allemaal
keihard lachen. Ik vond het een toffe avond want iedereen was terug thuis. Ik
moet die momenten koesteren!
Het leek eerst dat er iemand niet ging bijzijn want mijn ma
lag in de kliniek met erg veel buikpijn. Sinds zaterdag voelde ze haar niet
goed, ze waren gaan wandelen zonder mij. Tijdens de wandeling voelde mijn ma ineens heel veel buikpijn en
zijn ze naar Knokke gereden naar het ziekenhuis. Julie en Steffen kwamen thuis
en vertelden mij dat ma in de kliniek lag. Ik had efkes angst en daardoor heb
ik ’s nachts niet kunnen slapen. Ik was pas gerust als ze weer thuis was. Ik was
heel erg geschrokken en daardoor moest
ik heel veel aan Ronny denken die onlangs ook gestorven is. Het was moeilijk voor mij om te omschrijven wat ik voelde. Gelukkig is het allemaal
goed gekomen en was iedereen aanwezig.
Lang leve de familiemomenten!
Vriendelijke groetjes
Fabikant
Tot de volgende blog/vlog op mijn kanaal !
❤❤❤ gelukkig hebben we een goeie familie he maat
BeantwoordenVerwijderenAllemaal menselijke dingen Fabian ! Een heel mooie blog en een opgave om dat schrijven al zo lang vol te houden.
BeantwoordenVerwijderenToen ik in Dublin werkte miste ik mijn gezin, en toen ik weer in België moest werken miste ik Dublin, en toen ik niet meer in Dublin moest gaan werken miste ik mijn collega's daar, en toen ik later op reis ging naar Dublin miste ik niemand...een mens zit kontekroaks in mekaar gestoken denk ik.
In alle geval moeten we van het leven maken wat er van te maken valt, vooral goed zorg dragen voor elkaar ! Groetjes thuis en veel beterschap aan je ma!